ÇOCUK İŞÇİLER VE ERKEN ÖLÜMLER

Türkiye’nin kanayan yarasıdır çocukların işçiliği.

Çocuklar; zorunluluktan daha oyun yaşında başlarlar ya da başlatılırlar çalışmaya.

Çocukluklarını çocukça yaşamaları alınır ellerinden. Boğaz tokluğuna, üç kuruş paraya sömürülür alın terleri daha çocukluklarına doyamadan.

Verilerine güven duyulmayan TÜİKİ 2023 yılında, Türkiye’deki çocuk sayısının 22 206 034 olduğuna işaret ediyor. Bu sayı; ülkemizin 2023 yılı genel nüfusun %26’sını oluşturuyor.

Bu çocukların büyük çoğunluğu zorunlu öğrenimlerini tamamlar tamamlamaz çalıştırılıyorlar.

Daha oyun yaşındalarken sömürülüyor emekleri.

2020 yılı verilerine göre çocuklarımızın %16’sının, çocuk yaşta, çocuk işçi olarak başlıyor çalışma yaşamları. Bu oran 2023 yılında %21,1’e yükseliyor.

2013 – 2023 yılları arasında, 10 yılda, bu çocuk işçilerin 671’i yaşamlarını yitiriyorlar çalışırlarken.

2024’in ilk 7 ayında 45 çocuk işçi daha koparılıyorlar yaşamdan.

31 Temmuz 2024’e değin, 716 çocuk işçinin yaşamlarını, iş kazlarında yitirdiklerini öğreniyoruz resmî kayıtlardan. 

Nasıl Ölünür; Emile Zola’nın aristokrat, burjuva, esnaf, köylü ve işçi ailelerinin ölüm sürecini nasıl yaşadıklarını anlatan yapıtıdır.

Zola’ nın bu yapıtında Morisseau ailesi, yaşam savaşımı veren işçi bir ailedir. Charlot; çelimsiz, akıllı ancak sağlıksız, 10 yaşında bir çocukudur ailenin. Günün birinde hastalanır Charlot.

Soğuktur kış günleri. İşsizlik, yoksulluk ailenin yaşamını daha da olumsuz etkiler.

Baba sokaklardaki buzları kırarak,  ancak ailenin karnını doyurabilecek kadar para kazanır.

Soğuk kış günlerinin sona ermesini, oğlunun iyileşmesi bekler.

Diğer yandansa, kış bitince buz kıramayacağı için işsiz kalmaktan korkar.

Evdeki eşyaları parça parça satmış, satılacak bir şey de kalmamıştır.

Ne ısınmaya ne de boğazlarından geçecek bir lokmaya verecek tek kuruşları vardır.

O nedenle Charlot’un hastalıktan kurtulması için gereken ilaca da paraları yoktur.

Ağlamalar, çırpınmalar kaçınılmaz sona engel olamaz.

Yolun sonudur aşağıdan ve yukarıdan görülen.

Charlot’un mavi karanlığa yükselmesinin önüne geçemezler ve çocuklarını kimsesizler mezarlığında toprağa verirler.

Çocuk hastayken belediyeden istedikleri ve bekledikleri yardım çocuk öldükten sonra gelir.

O parayı çocuklarını toprağa verdikten sonra, gelenek gereği ya da zorunluluğu komşularıyla şarap içmeye harcarlar.

Zola’nın yazdıklarından 125 yıl sonra; Türkiye, Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü (OECD) verilerine göre, Türkiye’de beslenme ve gıda sorunundan doğrudan etkilenen 6 500 000 çocuk şiddetli yoksulluk içindedir.

Çocuklarımızın % 20’si yeterli ve besleyici gıdaya erişememekte, % 25’iyse okula aç gimektedirler.

OECD; Türkiye’nin, çocuk yoksulluğunda en yüksek ülke olduğunu almış raporuna.

Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı’nın sosyal ve ekonomik destek programının raporuna göre  maddi durumu kötü ailelere yapılan yardımdan yararlanan çocuk sayısı 172 000’e dayanmış.

2012’de 37 295 olan sayı 2020’de 129 000, 2023 yılı sonuna göreyse 164 995’e ulaşmış.

2024’ün ilk 6 ayında 171 895’e yükselmiş bu sayı.

Çocuk işçilerin aile bireyleri arasında kendi canına kıyma olayları da yaşanmaktadır ne yazık ki!

Kendi yaşamlarını sonlandırma nedeni de içinde bulundukları son derece kötü yaşam koşullarıdır.

Aklımda deli sorular…

Geçim sorunları olmasaydı, yıllık izinlerinde bir tatil olanakları olsaydı, hafta sonları dinlendirici ve ruh sağlıklarını iyileştirmeye zaman ayırabilselerdi yine de yaşamlarına son verirler miydi?

İşçi neden yaşamını sonlandırır?

Buna karşı politikalar üretmesi gereken bakanlık kendi çalışanının yaşamını sonlandırma kararını neden aldığını araştırmış mıdır?

Eşiyle ve çocuklarıyla ne sorunlar yaşamıştır?

Emeğinin karşılığı olan ücret 4 kişilik bir ailesini geçindirmeye yeterli midir?

Yaz tatili planı var mıdır?

Çocukları için aylık gideri ne kadardır ve bu parayı ayırma olanağı var mıdır?