VEFAT VE BAŞSAĞLIĞI / TUNAY SÖYLEN

“Kendisi için bir şey istemezdi,
Yatak ölümü beklemezdi.
Gitti vadesiz, gencecikken,
Yiğitken, güzelken, incecikken.
Ölüm, adın kalleş olsun!”

2 Mart 1974 yılında Balıkesir’de dünyaya gelen, Şirin ve Mustafa Söylen çiftinin altı çocuğunun en küçüğü olan Tunay Söylen, 24 Mart 2025 tarihinde, Balıkesir Devlet Hastanesi’nde geçirdiği ani kalp krizi sonrası ameliyata alınır. Ne yazık ki ameliyatın ardından durumu ağırlaşır ve aynı gece saat 03:15’te hayata gözlerini yumar.

ÖLÜM, ADIN KALLEŞ OLSUN

Şairin dediği gibi: “Sevda ne yana düşer dostlar, ölüm ne yana?“ Sevdayı yazmak kolaydır belki, ama ölüm zor gelir kaleme. Yine de bu satırları, genç yaşta aramızdan ayrılan Tunay kardeşimize duyduğum sevgi ve saygının bir gereği olarak, inatla ve içtenlikle yazacağım.

Çocuk yaşta ailesinin yanına, Almanya’nın liman kenti Hamburg’a gelen Tunay, daha o yıllardan itibaren paylaşımcı, yardımsever bir kişilik sergiler. Yaşı ilerledikçe çevresi onu mertliğiyle, dürüstlüğüyle, insan sevgisiyle ve toplumsal sorumluluğuyla tanır. Balıkesir’in Çepni Köyü’nde doğmuş olan Tunay, 1990’lı yıllarda Hamburg Altona’daki Alevi gençlik örgütlenmesinde aktif rol alır. Haksızlıklara ve eşitsizliklere karşı dimdik durur. Bu duruşundan, bu kimliğinden hayatının son anına kadar asla taviz vermez.

Ve doğduğu topraklarda, yine doğduğu mart ayında, hayatının baharında bu dünyaya veda eder. Ani ölümü, ailesi ve dost çevresinde büyük bir üzüntüye, adeta bir şok etkisine neden olur. Başta ailesi, akrabaları, arkadaşları ve Alevi örgütlenmesinde omuz omuza yürüdüğü can yoldaşları derin bir yasa bürünür.

CEMEVİNDE HÜZÜNLÜ VEDA

Yaşar Kemal’in o unutulmaz sözleri yankılandı kulaklarımızda:
“O iyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler…”
Hayat, vedalarla dolu bir yolculuk. Ve işte yine, tarifsiz bir veda anındayız.

Tunay Söylen için Hamburg Alevi Kültür Merkezi Cem Evi’nde (Nobistor 33-35) düzenlenen cenaze erkanı, yoğun bir katılımla gerçekleşti. Ali Düzgün Gültekin Dede ve Hülya Ana’nın yürüttüğü erkan, Anadolu Alevi-Bektaşi inancının “Hakk’a Yürüme Erkânı” doğrultusunda, büyük bir özen ve kutsallıkla gerçekleştirildi.

Dede Ali Düzgün Gültekin, Hakk’a yürüyen canın manevî yolculuğunu anlatan konuşmasıyla, topluluğa ölümün Alevi öğretisindeki yerini, insanın bu dünyadaki görev ve sorumluluklarını hatırlattı. Hülya Ana ise kadıncıl bir bilgelikle, toplumun ruhuna dokunan sözlerle erkanın manevi boyutunu derinleştirdi. Gülbenk dualarıyla kutsanmış bu son vedada, lokmalar paylaşıldı, niyetler birleştirildi, gönüller helalleşti.

Tunay’ın doksanlı yıllarda birlikte mücadele ettiği yoldaşları, başta Ümit Ocak olmak üzere, birçoğu cenazede hazır bulundu. Çok sevdiği kuzeni Meryem Keskin, son görevini yerine getirirken büyük bir özveriyle hizmet etti. Annesi Şirin, çocukları Meriç, Fırat ve Azad; abisi Tuncay, ablaları Suzan, Suna ve Döndü, Cem Evi’ni dolduran dostların taziyelerini metanetle kabul ettiler.

IŞIKLAR İÇİNDE UYU, GÜZEL İNSAN

Bir güzel insanı daha, sevgiyle, saygıyla sonsuzluğa uğurladık.
Olmadı be Tunay… Olmadı.
Bu kadar erken, bu kadar ansız gidişin, yüreğimizde kocaman bir boşluk bıraktı.
Anılarımızın üstüne kara bir bulut gibi çöktü ölümün.

Ama seni hep gülen gözlerinle, mertliğinle, yardımseverliğinle, dik duruşunla hatırlayacağız.
Güle güle yiğit insan… Toprak incitmesin seni.
Mekânın nur, devrin daim olsun.

SON BİRKAÇ SÖZ

“İnsan doğar, yaşar, ölür. Ama bazı insanlar vardır; yaşarken ölür.
Bazı insanlar da vardır; öldükten sonra bile yaşamaya devam eder.”

Ben, doğanın tüm canlılarının ölümünden etkilenirim. Bir hayvanın, bir ağacın, bir insanın hayattan kopuşu beni duygulandırır, hüzünlendirir. Her ölümün bir hikâyesi, her gidişin bir anlamı vardır. Ölüm de yaşam kültürünün bir parçasıdır. Ve ben, bu kültürün bir parçası olarak, hayatını onurlu bir şekilde yaşamış canların ardından yazmayı kendime bir sorumluluk sayarım.

UNUTMAYALIM:
“Ey insan, Kaf Dağı kadar yüksekte olsan da, kefene sığacak kadar küçüksün.
Unutma, her şeyin bir hesabı var; üzdüğün kadar üzülürsün.“
— Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî